Εδώ και πέντε μέρες...

... με πονάει το δόντι μου. Με πονάει όπως δεν έχει ξαναπονέσει δόντι άνθρωπο, κι αυτό είναι σίγουρο. Γενικά είμαι ανεκτικός στον πόνο, σε λογικά πλαίσια βέβαια. Όχι και τελείως λογικά. Αλλά αυτό το πράμα που 'χω φάει στη μάπα, αυτό το χέσιμο στη μούρη απ' το θεό, το σύμπαν και τις γιρλάντες των παιδικών πάρτυ, αυτή η αίσθηση απώλειας της οδοντικής αθωότητας (παπάρια, μιας και πρόπερσι είχα κάνει απανωτά καμιά 14άρα σφραγίσματα) και απόλυτου ολέθρου, τα ξυπνήματα απ' τον πόνο και τα δάκρυα, με κάνουν να κατανοώ όλους εκείνους τους μαλάκες στα ελληνικά "τραγούδια" που όλο κλαίνε, καλά δεν κλαίω και τόσο μα έτυχε κι αυτό, βέβαια το "κλαίω" εν προκειμένω είναι κάπως άστοχο, δεν κλαίω μα δακρύζω και ξέρετε πόσο συχνά μπορεί κάποιος να μπερδέψει αυτά τα 2 ρήματα.
Ακόμα και τα mesulid δε δύνανται να μεταλαμπαδεύσουν αίσθηση ηρεμίας στο ταλαιπωρημένο νευρικό μου σύστημα, άλλος ένας λόγος για τον οποίο το κοσμοείδωλό μου καταρρέει σύσσωμο. Κανά δυο φορές που είχα πάρει mesulid στη ζωή μου, ο πόνος εξαφανιζόταν σαν τον τσαρλατάνο μόλις τσαντιστεί ο βασιλιάς, τώρα ο τσαρλατάνος έχει βγάλει το σαλτιμπαγκικό δεξί του αρχίδι και το κουνάει πάνω-κάτω / δεξιά-αριστερά σε σταθερή αλληλουχία ενωπίον του θρόνου. Η πλάκα είναι όμως πως έκανα και απονεύρωση χτες και πάλι με πονάει. Σήμερα έτσι ξύπνησα, μ' ένα χαμόγελο απόλυτης ευθυμίας στα χείλη και μισό πρόσωπο λιγότερο. Οπότε μισό χαμόγελο ευθυμίας στα χείλη. Για κάποιον παράξενο λόγο, τα μπουκώματα με αλατόνερο έδειχναν να κατευνάζουν τον πόνο μέχρι προχτές το απόγευμα, μα τώρα που τα δοκίμασα, μιας και δεν ήθελα να πάρω mesulid μ' άδειο στομάχι, ο πόνος με τσίμπησε λίγο να δει πόσο μαλάκας είμαι και μετά συνέχισε ανενόχλητος το θεάρεστο έργο του σαν εργάτης με κομπρεσσέρ.
Και αυτή τη στιγμή, σαν καλός κρετίνος, αντί να τρώγω το υπόλοιπο φαΐ μου, ωστέ να ρουφήξω άφοβα το mesulid, κάθομαι και γράφω εδώ αυτές τις μαλακίες. Δεν πονάω ακατάσχετα πια, μα πονάω αρκετά ωστέ να χάσω τα λογικά μου σε 13 λεπτά. BRB.
Μόλις τέλειωσα τα γιουβαρλάκια, τώρα μόλις καταπιώ κι αυτήν την τελευταία μπουκιά (ο γάτος στα δεξιά μου γλύφει το πιάτο), το mesulid θα εμφανιστεί ωσάν έκτακτος καλεσμένος στο στομάχι μου κι ελπίζω πως όλος ο υπόλοιπος οργανισμός θα κάνει party. ΝΑΙ. Το mesulid βρίσκεται στο στομάχι μου κι ελπίζω κάτι καλό να κάνει εκεί πέρα.
Η απονεύρωση λοιπόν, είναι μια ωραία διαδικασία. Ο γάτος έγλειψε τα πάντα και τώρα άρχισε να τρώει το πιάτο. Το συγκεκριμένο δόντι, απ' ότι μου 'πε η οδοντίατρος, είχε το εξής συν στα προβλήματά του : παρότι είχε νεκρωθεί κάτω, είχαν μείνει μερικές βρωμερές απολήξεις ενεργές πάνω. Οπότε, το δόντι είχε και τη σαπίλα του νεκρού και τα προβλήματα πόνου ενός κατεστραμμένου ζωντανού. Πράγμα κακό. Λοιπόν κατά την απονεύρωση, πρώτα η αγαπητή μου γιατρός μου σούταρε την κανονική ένεση στο ούλο (αφού μου αφαίρεσε ένα απ' τα δεκακάτι σφραγίσματα που είχα κάνει δυοκαικάτι χρόνια πριν), κατόπιν έπρεπε να μου κάνει κι άλλη μια ένεση, την οποία αν δεν απατώμαι χαρακτήρισε με το χαριτωμένο επίθετο "ενδοπολφική". Αυτή την ένεση στη χώνει κάποιος μέσα στο δόντι προς τα πάνω κι είναι μεγαλούτσικη και πάει ακριβώς πάνω στα νεύρα, τα οποία παρεπιπτόντως σ' αυτήν την κατάσταση είναι πολύ πιο ευαίσθητα. Αν πονέσετε περισσότερο, ειδοποιήστε με. Μετά τα πέντε δευτερόλεπτα ακατάσχετης παράνοιας κι άλλων τέτοιων ωραίων, άρχισε να βάζει κάτι μικρές αηδιαστικές βελονίτσες βγαλμένες από ταινία με υποθετικό σενάριο συνεργασίας εναπομεινάντων ναζί με oldskool κινέζους βασανιστές εκεί μέσα και να τις κάμει γύρω γύρω, για να κολήσουν τα νευράκια(άχουτα) πάνω σε διάφορες πίπες που είχαν αυτά τα όργανα του ολέθρου επάνω και να τα ξεφορτωθούμε μια και καλή.
Μετά από 'κει πήγα και καλά σε συνέντευξη για δουλειά. Καλά πήγε.

ougk